Uczniowie klas I-III zrozumieli czym jest niepodległość i postanowili zaśpiewać piosenkę upamiętniającą najważniejsze wydarzenie dla Polski. Obejrzyjcie ich występ.
5 października 2018 r. uczniowie klas piątych wraz z wychowawcami odwiedzili Jednostkę Wojskową 9. Pułku Rozpoznawczego im. mjr. Zygmunta Szendzielarza ps. Łupaszka w Lidzbarku Warmińskim. Wizyta odbyła się w ramach programu ,,Dla Niepodległej”. Ciekawym doświadczeniem okazała się wizyta w Sali Tradycji i Pamiątek Narodowych wyposażonej w bogate zbiory wojskowe. Uczniowie mieli niezwykłą możliwość nie tylko obejrzenia eksponatów muzealnych, ale również mogli je dotknąć i poznać ich zastosowanie- a wśród eksponatów znalazły się przedmioty liczące nawet blisko 100 lat.. Ponadto bacznie wsłuchiwali się w ciekawe opowieści kustosza tych pamiątek. Miłym akcentem wieńczącym wizytę było wspólne pamiątkowe zdjęcie przy popiersiu patrona i wpisy do księgi pamiątkowej.
Lekcja historii, jakiej byli słuchaczami, wzbogaciła ich o nową wiedzę oraz cenne wartości patriotyczne.
Na 100 - lecie odzyskania przez Polskę niepodległości wszystkim uczniom, rodzicom, nauczycielom, pracownikom, przyjaciołom i sympatykom naszej szkoły dedykujemy wiersz naszej warmińskiej poetki Marii Zientary - Malewskiej, za recytację którego uczennica klasy IV a Marta Kozłowska zdobyła nagrodę w Warmińskim Konkursie Recytatorskim im. Jana Pawła II.
ZAmyślmy się nad poniższym tekstem przez chwilę w jakże ważny dla nas Polaków dzień. Ktoś powiedział, że taki dzień zdarza się raz na sto lat.
Bajka
Raz w ciemnym lesie było gniazdeczko
A w tym gniazdeczku jajko leżało
I co dzień przyszły trzy orły czarne
Patrzeć, co się z tym jajkiem stało.
Razu pewnego, gdy przyszły rano,
Już z jajka wylągł się ptaszek mały,
Miał śnieżnobiałe piękne skrzydełka,
Które w słoneczku rannym błyszczały.
Lecz czarne orły mu zazdrościły,
Że srebrny ptaszek chce żyć na świecie,
Więc wszystek pokarm mu pozjadały
Jak nieraz bywa - wszakże to wiecie.
I tak zjadały przez długie lata
Biednego ptaszka srodze morzyły,
Pióreczka nawet mu wyrwały
I potem same w nie się stroiły.
Więc ptaszek mały był tak mizerny
I nieraz doznał nędzy i głodu,
Lecz zawsze wzdychał on do wolności
I miał nadzieję niezłomną w Bogu.
I Pan Bóg wejrzał na jego wiarę
Nie dał on z głodu umrzeć ptaszkowi
Bo Bóg, co stworzył i umiłował,
Tego na pastwę nie da wrogowi.
I urósł ptaszek, stał się potężnym,
Gdy dzwony hymny wolności grały,
Uciekły orły, co go krzywdziły,
Bo królewskiego ptaka się bały.
Dziś ptak ów biały niegdyś wzgardzony
Jest wolny, wielki i pełen chwały.
Już lot skierował w górę - do słońca
Srebrzyste skrzydła mu się rozwiały.
